Poszedł tam podczas mojej nieobecności w domu i jak wróciłem to byłem wniebowzięty gdyż brat już na naszym ogrodzi bawił się z psem.. Poszedł z pieniążkiem i flaszką ;) do sąsiada i w końcu odetchnąłem z ulgą :) tak się wszystko zaczęło.. Tak zaczęła się prawdziwa przyjaźń.. Trzymaliśmy się praktycznie cały czas razem. Można powiedzieć, że rozumieliśmy się lepiej niż czasem my ludzie sami z sobą poprzez słowa.. Wspominam go do dzisiaj, bo był zawsze moim wiernym kompanem w każdej mojej podróży plenerowej i zawsze kiedy tylko brałem aparat do ręki to on już wiedział, że będzie przygoda i od razu wybiegał przed drzwi żeby mu je otworzyć. W samochodzie też zawsze był przede mną i mógł ze mną jeździć na okrągło z pyszczkiem wychylonym przez szybę. Od kiedy mieszkał u nas w domu to był wiernym kompanem podczas moich plenerów.. Tutaj przypomina sobie przede wszystkim 2 z nich..

c.d poniżej..

Nigdy nie zapomnę jak pierwszy raz zabrałem go w miejsce gdzie pięknie widać Tatry (Gliczarów Górny). Był to równocześnie pierwszy plener gdzie Tuptuś widział góry z bliska. Gdy tylko otworzyłem drzwi mój pupil od razu zwrócił się w kierunku Tatr, przysiadł i tak siedział przyglądając się im z dobre 10minut. Niesamowite zrobiło to na mnie wrażenie i mogłem to porównać tylko z tym jak sam nie raz siedziałem przed świtem np. na Trzech Koronach czekając na światło.. Tak właśnie to wyglądało:

http://img256.imageshack.us/img256/5008/kopiakopiadsc8792.jpg

Kolejnym wspomnieniem był plener w burzową noc. Tej nocy udowodnił mi, że nawet burza mu nie straszna. Przygotowując się do zrobienia zdjęcia, czyli po otworzeniu klapy bagażnika i ustawieniu aparatu na statywie mój pupil od razu ustawił się w kierunku burzy z zaciekawieniem się jej przyglądając. W pewnym jednak momencie kiedy burza zaczęła zmierzać prosto w naszą stronę popatrzył na mnie swoim przenikliwym spojrzeniem jakby chciał powiedzieć "wystarczy na dzisiaj, zmywajmy się stąd"..

Piszę wszystko w czasie przeszłym gdyż Tuptuś zaginął w styczniu tego roku. Po prostu poszedł i już nie wrócił.. Szukałem go wiele razy w wielu już miejscach, ale przepadł się bez śladu.. Przypuszczeń jest wiele, ale najgorsza jest właśnie ta jedna wielka niewiadoma-gdzie jest, czy żyje i czy jeśli żyje to jest mu dobrze tam gdzie może być.. Taka właśnie jest historia mojego prawdziwego przyjaciela.. Ciągle jednak wierzę, że kiedyś jeszcze się odnajdzie i będzie jak dawniej..


Zdjęcie obrazuje jego prawdziwość-wzrok ciekawy Świata i prawdziwa radość w nim drzemiąca była jego znakiem rozpoznawalnym.. Oto właśnie jest mój prawdziwy Przyjaciel- TUPTUŚ

fajna i smutna historia-daje publikuj dla tuptusia z nadzieja ze sie odnajdzie.Pozdrawiam

na tak ...

Fajny "miękki" psiak - na TAK ;)

podobnie mam z kotami, po dwóch trzech latach wychodzą i nie wracają. Może pies, może sidła? Raz tylko "Dyrektor", tak się wabił, wrócił po pół roku ale tylko po to aby za kilka dni znowu zaginąć.

publikuj przyjaciela :)

naprawdę wzruszająca historia i przyjemne zdjęcie...publikuj

witaj

historia poruszająca, zdjęcie natomiast słabe
ja to widzę tak (pozwoliłem sobie) >
http://i461.photobucket.com/albums/qq338/przem-tm/96673ccd049ee325bbf58d3009be52ff_max.jpg

za całokształt dla Waszej dwójki

za całokształt również

Jestem bardzo wzruszony... piękna historia widać, w tym co piszesz jest uczucie.. szukaj TUP-TUŚ-a nie poddawaj się.!!

Wersja @pic`a lepsza.
Z przyjemnością przeczytałem.
Mam nadzieję że się odnajdzie

pouln: wersja pic nie opowiada historii o jego psie... u mnie jego wersja obróbki jest za ciemna i nie pasuje mi do osobowości mojego psa.. Dziękuje wszystkim,którzy dotrwali w tej opowieści do końca..

Słabizna, zresztą na tej stronce ręka rękę myje zupełnie jak w polityce...Szkoda gadać