zaskakująco świetnie to wyszło . Myślę że śmiało można świadomie planować czasowe podtopienia i oczekiwać równie ciekawych i nieoczekiwanych efektów :)

To zależy głównie od reakcji papieru i emulsji na wodę. przy wiosennych roztopach kilka kamerek mi odpadło (ale inne papierki były niż Ilford) i znalazłem je w kałużach, obraz albo nie powstał albo był ledwo widoczny. Dlatego też byłem niezwykle zdziwiony jak rozpakowałem tą :)

Dobrze, że emulsja wytrzymała ;]

A jakże... i te przygody ;)

...dla mnie mega...historia z zatopieniem w kontekście tego efektu potęguje emocjonalne doznania u odbiorcy...podejrzewam że z fotografem też sporo się dzieje po zastaniu takiego obrazu :) ..pozytywnie zazdraszczam "solarowiczom" cierpliwości...muszę kiedyś spróbować, choć wydaje mi się to nie takie łatwe...:) uff...rozpisałem się - pozdrowienia serdeczne!

Dodając do tego to, że musiałem zdjąć buty i spodnie dreptając po kolana w Wiśle (woda nie cofnęła się jeszcze do poziomu z grudnia) żeby zdjąć solarkę mogę powiedzieć, że doznania emocjonalne po rozpakowaniu puchy były niemałe :) Z solarkami jest jak z kinder-niespodzianką - nigdy nie wiesz co znajdziesz w środku :) o cierpliwość na początku ciężko, max kilka tygodni, ale efekty wielomiesięcznych naświetlań warte są czekania. To jest bardzo łatwe, wszelkie informacje dostępne są na stronach o solarigrafii. Działaj! :)

za efekt za cierpliwość i za brodzenie po kolana :)

oo! jest :)