O tym samym można i tak: Postacie zwrócone do siebie, jakby skupione wokół ogniska (domowego), nawykłe do obcowania ze sobą. Przymknięte oczy zwierzęcia
i wzrok dziewczynki zawieszony gdzieś daleko w próżni wprowadzają spokój i czynią tę scenkę naturalną i niewymuszoną. Naturalne światło dodatkowo podkreśla autentyczność oglądanego obrazu.

Wiele pracy wlozono w aranzacje kadru ...to widac.
Kadr zatrzymuje , tego sie ukryc nie da ...ile patrzacych tyle roznorakich emocji i historii w kadrze.

Ja odczuwam tu jakas tesknote .
Dziewczynka patrzy zamyslona w dal , zmeczylo Ja to zycie , marzy Jej sie cos innego , moze zycie gdzie nosilaby piekne suknie i brala udzial w kolorowych balach ?
A moze brakuje tu kogos , kogos kto odszedl i juz nie wroci ? Obok lezacy kapelusz moze nalezal do brata i radosc codziennego zycia odeszla wraz z Nim ?

kapelusz faktycznie porzucił brat ;)

Bardzo fajnie to Autor sobie poukładał i w głowie, i w aranżacji. Szukanie dziury w całym, nie sprzyja rozwojowi portalu. Publikuj!

:*

Moja wizja kadru :) znów zostałam sama, zapomnieli o mnie ,zresztą jak zwykle zostałyście mi tylko wy ,wierne białe ptaki - moi bracia których zła czarownica zamieniła w gęsi .Publikuj

To się nazywa spojrzenie! - bez dzielenia włosa na czworo ;)