Autorko, Autorko, i jak pozostawić ten obraz bez słowa. "Vita" bardziej wyczerpał dyskusję niż ją otworzył, ale trochę własnych emocji zostawię.

Gdy czekam na coś, co wiem, że się wydarzy.
Gdy czekam na kogoś i wiem kto przyjdzie.
Nie muszę chować się w sobie, nie muszę studzić niepokoju. Spokój jest we mnie. Spokój jest wokół mnie.

Zwykle używane przez Autorkę naturalne rekwizyty (drzwi, okno, stół) zniknęły. Nie są potrzebne. Opowieść pisze spojrzenie, poza, uchylone usta.

O krzyżujących się liniach pisać do tak szacownego grona Użytkowników nie wypada. To samo dotyczy innych walorów, np.światła.

Dysonans narratywny to mam ja... Czytam w komentarzach i analizie o czymś czego nie widzę w gameplayu. Bo tenże jest niewyciśnięty jak świeżo rozkrojona cytryna.

Za przykład (jak równać to wzwyż) niech posłuży taka opowieść: https://www.lifo.gr/uploads/image/831444/8076302533_25ba9ce472_h.jpg gdzie spojrzenie w krawędź życia poparte jest prawdziwie doskwierającą kompozycją opierającą się nie o zrównoważenie ale ciężar gatunkowy... Niestety analizowane zdjęcie jest owego ciężaru pozbawione, przez co można go traktować li tylko jako wprawkę przed prawdziwym walnięciem w bebechy. Zachęcam.

Ja o dysonansie narratywnym, Waść o ludonarracyjnym.
Ale ja w sumie nie o tym i zdjęć porównywał nie będę, bo i po co.

Natomiast nie zgodzę się, że zdjęcie analizowane jest pozbawione ciężaru. Ciężar rzecz względna i wymaga układu odniesienia, tu gatunkiem (dla ciężaru) jest Fotoferia i ona tworzy ramy. Innymi słowy, zaryzykuję, iż każde zdjęcie jest "wprawką przed prawdziwym walnięciem w bebechy" dla autora tegoż (może z wyjątkiem autorów w zaświatach). Dotyczy również Leibovitz i podlinkowanego przez Ciebie portretu Sontag... osadzonego w całkiem innym układzie odniesienia.

Alternatywnie można zamknąć FF, a poza tym pozdrowienia dla Małżonki.

ciekawe, takie normalne, trochę jednak lewej bym przyciął, publikuj

i to byłby błąd ;)
Dziękuję

Kompozycja jest tu doskonale zrównoważona, zarówno pod względem formalnym, jak i w odniesieniu do przekazu (czy to emocjonalnego czy narracyjnego). Świadomie, bądź nie, Autor sięgnął po koncepcję dysonansu narratywnego i zrobił to bardzo zgrabnie :)

Więcej nie piszę, bo liczę na ciekawą dyskusję pod tą fotografią.

Wkurza mnie to zdjęcie, wkurza bo nie ma się do czego czepić...
No może trochę tło za jasne na PE ale to żadna zaczepka.
:)

Polecam obie analizy... :) lubię wtykać kij w szprychy. Dla zasady. A że dawno mnie tu nie było to na tego bęc. Reszta była nie warta wtykania. Za pozdrowienia dziękuję, przekażę. ;*

Zrobiłam coś, czego zwykle nie robię. Dodałam wersję BW. Trochę po niewczasie. Myślę, że warto. Taka myśl, by pokazać ten portret jedynie w tej formie naszła mnie już po publikacji pierwotnej. Wyszedł dziś ze mnie poniedziałkowy raptus.
dzikie_ wino, jak równać to wzyż . Zawsze! Rozczarowuje fakt, że nie widzisz tu emocji. W swoich obrazach mierzysz, ważysz kompozycję do granic możliwości.
U mnie najistotniejsze są emocje, i jeśli uda mi się je ubrać w zgrabną kompozycję, mam powody do zadowolenia. Z pewnością nie jest to walnięcie w bebechy i wolę wersję bw, ale nie odzieraj tego obrazu tak bezlitośnie.

Czemu? Mam się nad Tobą litować? Bez sensu... Halo, halo, czy to niebieska linia? Nie. To portal o fotografii i fotografowaniu. A to jest świetna fota do wzbudzania dyskusji.

Nie o litość tu idzie, a o wyważoną krytykę.
Skoro poleciłeś obie analizy, to już nie mam co marudzić ;)

Napisałaś bezlitośnie, przeciwieństwem bezlitościa jest litość... ;P

A musimy tak po skrajnościach :D

lubię skrajności... wszystko pomiędzy to tylko skala szarości